“… Beş yaşında idim. Rahmetli babaannem pirinç ayıklıyordu.
Bir tane yere düştü.
Babaannem eğildi, aramaya  başladı.
Sağa bakıyor, sola bakıyor, bulmaya çalışıyordu.
Çocukluk iste, ‘Aman babaanne’ dedim. ‘Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya, yorulmaya değer mi?’
Rahmetli öfkeyle doğruldu.
‘Sen oturduğun yerden ahkâm  kesiyorsun’ dedi. ‘Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar. Bir pirinç  tanesinde  kaç insanın göz nuru, alın teri, emeği, çilesi var biliyor musun?’
Utancımdan kıpkırmızı olmuştum…”

“… On dokuz yıl evveldi.
Stockholm’e gitmiştim.
Bir otele indim.
Traş olmak için lavaboya  gittiğimde, aynanın yanında ilginç bir not gördüm.
‘Lütfen traştan sonra jiletinizi çöpe  atmayın, yanda bir kutu var oraya bırakın, bir tek jiletle dahi olsa İsveç çelik sanayisine yardımcı olun’ diyordu.
Doğrusu hayretler içinde kaldım.
Çocukluğumdan beri çelik eşya  denince akla İsveç çeliği gelir.
Bir çok eşya  üzerinde ‘İsveç çeliğinden yapılmıştır’ diye yazardı.
İste o  ülke, kullanılmış bir tek ufacık jiletin bile çöpe  gitmesini istemiyor, ona sahip çıkıyor, gelen  turistlere rica yollu uyarıda bulunuyordu…”

“… İsviçre’de radyolar, televizyonlar zaman zaman bir haber duyurur.
‘Şu tarihte, su saatte, adamlarımız gelecek. Okumadığınız, ilgilenmediğiniz, kullanmadığınız ne kadar kitap, dergi, gazete, kağıt, ambalaj, kutu varsa, bir ilaç prospektüsü dahi olsa kapının önüne koyun. İsviçre’nin kalkınmasına yardımcı olun. Fazla ağaç ziyanına engel olun’…”

“… Japon ekonomisinin darboğazdan geçtiği yıllardır. İç borçlar, dış borçlar gırtlağı aşıyor.
Zamanın başbakanı meclisi  toplar. Kürsüye çıkar. Durumu olanca açıklığı ve tehlikeleri ile anlatır ve ‘Şu andan itibaren Japonların iç ve dış  borçları son kuruşuna kadar ödenmeden, pirinçten başka bir  şey  yemeyeceğim’ der. ‘Şu üstümdeki elbiseden başka elbise giymeyeceğim’ diye söz verir. Dediklerini yapar, en üstten en alta bir  israftan kaçınma kampanyası açılır. Japonya bütün  borçlarını öder. Bu durumun toplumun bütün  kesimlerini, tek istisna olmadan kapsadığını  söylemeye  gerek  yok. Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını  gördüm. Yarabbim ne kadar sade, ne kadar mütevazı, ne kadar gösterişten uzak…”

“Su dağıtımını yönetemeyiz” diyen Çevre Bakanı’nı, “Eğitimi yönetmeyi başaramadım ve gidiyorum” diyen Eğitim Bakanı’nı yazmak için oturmuştum bilgisayar başına; ekrandaki tartışma programında 4-5 bin TL maaşla “emekçi” edebiyatı yapan sendikacıyı dinleyince bakanlara haksızlık olacağını düşündüm. Özentiyle andığımız ülkelere dair alıntılar için bir tarama yaptım ve aslında hak ettiğimiz yerde olduğumuzu gördüm. Çünkü değil pirinç tanesinin veya traş bıçağının; sahip olduğumuz hiçbir şeyin kıymetini bilmiyoruz. Doğal olarak da yönetemiyoruz…(Gazete360/ Eylül 2014)